Column: Wat wordt het nieuwe normaal
Twee weken geleden werd definitief bekend dat het schoolkamp van groep 8 dit keer geen doorgang kon vinden. Een van onze kleindochters zit in groep 8. Ze had er zo naar uitgekeken. Dat het schoolkamp niet doorging, ze had er wel rekening mee gehouden, maar toch… De teleurstelling was groot. Zeker omdat ook de musical, als afsluiting van de basisschoolperiode niet doorgaat. En ze had nog wel de rol gekregen die ze graag wilde. 'Zo super vet!' vond ze zelf.
Het is nog maar zes weken geleden toen alles anders werd. En daar bedoel ik niet alleen de maatregelen mee. Ook wat zes weken geleden nog belangrijk was, komt nu niet meer ter sprake. Zes weken terug werden er nog thema’s besproken die heel belangrijk gevonden werden. Er werden standpunten ingenomen die te vuur en te zwaard verdedigd werden, zowel op mijn werk als in de besturen waar ik deel van uit maak. En nu? De thema’s van toen staan zelfs niet meer op de agenda! We vragen nu naar elkaars welzijn en het welzijn van gezin, familie, vrienden en collega’s. Hoe gaat het met die collega die vorig jaar gescheiden is en nu vier kinderen zes weken thuisonderwijs heeft gegeven? En met de vriendin die kanker heeft en nu de nodige kuren volgt? Ineens is er tijd - nemen we die? - om met elkaar te facetimen in plaats van 'ff te appen'.
Wij zijn weer ansichtkaarten (ik moest opzoeken hoe je dat ook alweer schrijft) gaan versturen. Ik heb mij voorgenomen dat als de kappers weer open zijn, ik mijn kapper voor twee knipbeurten betaal. Dat geld was ik namelijk in het 'oude normaal' ook kwijt geweest. En mijn kleindochter die geen schoolkamp heeft? Mijn vrouw en ik gaan met haar varen in de week dat ze het kamp gehad zou hebben. Daar heeft ze super veel zin in en wij ook! Normaal toch?
* Deze column verscheen eerder in de Kijk op Bodegraven-Reeuwijk*
