Column: Verdraagzaam
“Hallo meneer, als u asiel komt vragen, moet u maar wachten op ons wijs besluit. Wij hadden u al eeuwen uitgebuit, en onze roofzucht moest u maar verdragen. Hier klinkt: ‘Geen azc op ons terrein!’ U merkt wel dat ook wij verdraagzaam zijn”. Rake woorden van een begenadigd dichter. Afgelopen week las ik ze en het liet me niet los. Confronterend omdat ik me realiseerde dat het zo raak is. En dan hou ik het maar even heel dicht bij mezelf.
Als raadslid probeer je inderdaad wijze besluiten te nemen, gebaseerd op voldoende achtergrondinformatie, belangen van voor- en tegenstanders afwegend. Daarbij opgemerkt dat tegenstanders vaak beter vertegenwoordigd zijn dan voorstanders. Ook die horen we graag! Ik schrik ervan als ik hoor dat mensen soms niet durven te zeggen dat ze blij zijn met een voorstel, uit angst voor negatieve reacties.
Dat we 8 jaar na het vastlopen van de huisvesting voor arbeidsmigranten nog steeds aan het beraadslagen zijn, geeft te denken. Wat mij betreft terug naar de basis: voor wie doen we het ook alweer?
Dat er medemensen worden uitgebuit, is geen ver-van-ons-bedshow. Iemand vertelde mij dat een vriendin eigenlijk niet kon werken wegens lichamelijke problemen, maar toch ging omdat ze anders op straat kwam te staan. We kunnen in Bodegraven-Reeuwijk niet alle problemen oplossen, maar wek unnen wel een begin maken en opstaan voor diegenen die hun stem niet kunnen laten horen. De ChristenUnie baseert zich daarbij op de Bijbelse opdracht: “streef altijd naar het goede, zowel voor elkaar als voor ieder ander” (1 Thessalonicenzen 5). We hebben moedige mensen nodig die zich uitspreken tegen onrecht. In de politiek en daarbuiten.
