De stichting Puree (Platform Uitkeringsgerechtenden Reeuwijk) is met de aanstaande fusie tussen de gemeenten Bodegraven en Reeuwijk actief om haar werkgebied ook naar Bodegraven uit te breiden. In Bodegraven hebben we een soort  gelijk initiatief gekend. Die heette de WUB. (Werkgroep Uitkeringsgerechten Bodegraven).

Het bijzondere is dat beide initiatieven vanouds vanuit de kerken zijn opgekomen. Diaconieën speelden daar soms een rol in. Christelijke bewogenheid met mensen die moeilijk zelfstandig op de been kunnen blijven. In elk geval een klankbord dat voor hen in de bres wil staan. 

Wat mij opviel dat tijdens het mini-symposium de kerken en het moskee-bestuur ontbraken. De vraag wierp zich dan ook snel op. Heeft de politiek en het particulier-initiatief om de armoede binnen 10 jaar de regio uit te bannen, iets met elkaar te maken? 

Als je die vraag laat beantwoorden door mensen die alles van de overheid verwachten (van meer socialistische signatuur) dan krijg je een bevestigend antwoord. Mensen die conservatief/liberaal zijn ingesteld en de „de overheid” altijd te groot vinden, zullen aangeven dat het vooral bij particulier initiatief moet blijven.

De tijd dat kerken een belangrijk deel van de armoedebestrijding  voor hun rekening namen, lijkt voorbij. Men concentreert zich voornamelijk op de eigen parochie en op speciale projecten (vnl. in het buitenland).

Toch is er heel veel stille armoede. Het meeste blijft verborgen. Soms uit schaamte. Dat is in te denken. Stille armoede onder mensen die van een uitkering moeten leven. Stille armoede onder mensen die van een beperkte AOW uitkering moeten rondkomen. Mensen die plotseling hun baan zijn kwijtgeraakt. Die zich in voorgaande jaren de verleiding van al het mooie niet hebben kunnen weerstaan en hun schulden niet meer af kunnen betalen. Mensen die wilden verhuizen maar hun oude huis door de crisis niet kwijtraken.

De vraag is dan nog een keer te stellen: 

Is het opheffen van stille armoede primair de taak van de overheid en .. kan zij dat dan ook oplossen? 

Als we (terug)kijken naar landen die systemen hebben (gehad) die door volledige overheidssturing worden beheerst (denk aan Noord-Korea) zien we alleen maar een nog grotere vereenzaming, afhankelijkheid en armoede. Sterker we zien daardoor een grote corruptie om in leven te blijven.

Armoedebestrijding een taak van de overheid alleen, is dus niet het antwoord en dan zal de plaatselijke doelstelling ook niet worden gehaald.

Armoedebestrijding door alleen een uitkering te verstrekken (met eventuele extra’s) is ook de oplossing niet. Armoedebestrijding moet hand in hand gaan met de weg naar zelfredzaamheid. 

Het ene doen (tegengaan van sociale uitsluiting, ook met geldelijke middelen), het andere eraan verbinden. Een programma naar zelfredzaamheid. De gemeente Enschede heeft al haar ww’ers etc gemobiliseerd om in ‚conditie’ te blijven voor regulier werk door hem met behoud van uitkering een tegenprestatie in de samenleving te laten uitvoeren.

Armoedebestrijding binnen 10 jaar de regio uit is naar mijn overtuiging een partij-overschrijdende uitdaging. Niet alleen van politieke partijen. Maar van alle partijen.

Te beginnen bij directe familie. Door sociale cohesie in de wijk. Door maatschappelijke instellingen. Kerken en Moskeebestuur, werkgevers en .. ook van de politiek.

Op het symposium heb ik het idee gelanceerd om (eventueel onder leiding/voorzitterschap van de stichting Puree) een platform te creëren uit alle geledingen van de samenleving die concrete plannen gaat ontwerpen en draagvalk gaat creëren om de doelstelling: Helpt! .. armoede de regio uit, waar te maken.

Het gaat ons allemaal aan.

Er zijn mensen die je al voor voor zijn, meld je je ook aan?

Arie